فیلم #جهان_با_من_برقص تحمل #رنج با #کمدی است.
#سروش_صحت جهان را در طویله و آدمها را گاو و خر تصویر می کند. این تصویر همانقدر که تلخ است طنز هم هست. خواننده این جمله همانقدر که عصبانی یا ناراحت می شود ممکن است بخندد.
صحت نوعی #نیهلیسم در وجودش دارد که به جهان بدبین است. جهانی که هر چقدر بیشتر سالم زندگی کرده مرگ بیشتر به او نزدیک شده است! اکنون خبر مرگش رسیده ولی حتی خودکشی هم که می کند و یا وقتی می خواهد به حال خودش گریه کند... خنده دار و هجوآمیز است! نهایتاً مرگ دوست داشتنی نیست اما چرا باید بترسیم؟ رقص و موسیقی و خرسواری و... بهتر است! البته رقصی که خنده دار و مخدر است تا فقط شادی آور.
#طنزپردازان اگر لوده و لمپن نباشند آدمهای باهوشی هستند که به جهان و مردم زیاد فکر می کنند و نگاه انتقادی دارند اما لزوماً منفی باف نیستند.
صحت مانند #مهران_مدیری دنیا را سیاه می بیند و طنزهای هر دو گزنده و هجوآمیز است اما مدیری معترض است و دنیا را جای خوبی برای زندگی نمی داند ولی صحت آرام است و دنیا را با همه طویلگی و خریت ها با رقص به سر می برد.
مضمون فیلم درباره دنیا(جهان) است نه مرگ، و خط اولیه داستان نباید ما بفریبد. این اشتباه برخی #منتقدین را گمراه کرده است. گرچه فیلم را نه در محتوا و نه در فرم دوست ندارم اما صاحب نظرانه است و حتی می تواند به عنوان یک نظریه برای مواجهه با دنیا مورد بحث قرار گیرد و فرم فیلم هم (با اغماض از نقص در نمایش تحول جهان از افسردگی به شادی) کاملاً با نظریه هماهنگ است. پس قبل از اینکه بگویم که کمدی فیلم مبتذل (ولی تا حدی تماشاگرپسند و اثرگذار) است، معتقدم با جهان فیلمساز هماهنگ است و او می تواند مؤلف و صاحب سبک باشد.
خر و رقص نزد بزرگانی مانند مولوی و در فیلم صحت زیاد دیده می شود اما یکی دنیا را مقابل آخرت توصیف می کند و دیگری دنیا را برای خندیدن تحقیر می کند.
دانایان روزگار با پستی های دنیا رفتارهای مختلفی دارند؛ عده ای از جهالت ها می بُرند و منزوی می شوند و شاید خودکشی کنند. عده ای آن را هجو می کنند و به تمسخر می گیرند. عده ای سازش می کنند و آلوده می شوند و ... عده ای هم مدارا می کنند و به قدر عقل مخاطب با مردم هستند و در عین حال انتظار فرج می کشند. صحت داناست ولی با فیلمش و با این نوع #دیالوگ جزو دسته آخر نیست:
- من ...َم؟
- آره
- چقدر؟
- زیاااد... من چطور؟
- تو بیشتر!!
