پیام دکتر رضا داوری اردکانی در مورد توافق هسته ای، یک نقطه عطف و یک مورد عجیب در زندگی او محسوب می شود. او این توافق را نشان قدرت و عزت ایران و در نتیجه درایت رهبری و تدبیر دولتی ها می داند که می تواند بسترساز اصلاح و سامان دادن امور کشور باشد.
البته از منظر گرایش سیاسی شاید جهت گیری ایشان قابل پیش بینی بود اما در اینجا شایسته است از منظر اندیشه و تفکر به این پیام بنگریم.
دو ویژگی این پیام آن را از دیگر نوشته ها و اظهارات استاد متمایز می کند:
اول، خوش بینی او به یک واقعه بزرگ در دنیای معاصر. او خود صریحاً در سال 1387 در مورد تجدید چاپ یکی از کتاب هایش نوشته است که نمی خواسته مقالات کتابش بار دیگر چاپ شود (انقلاب اسلامی و وضع کنونی عالم، ص13) این کتاب با لحن خوش بینانه نوشته شده بود و داوری گذشته نسبت به داوری سالهای اخیر از خوش بینی به بدبینی رسیده بود. چراکه او علی رغم توصیه هایش برای تفکر کردن در حقیقت انقلاب اسلامی، همچنان سیاست را بر انقلاب غالب می بیند. البته نمی خواهیم بدبینی را هم با ناامیدی یکی بگیریم. امید همچنان وجود دارد اما سالها بود که دیگر هر سخن تازه و هر دوران جدیدی نمی توانست استاد پیر فلسفه را شاد کند. اما اکنون ظاهراً خوش بینی به جان استاد برگشته است. پیش از این او در مورد برخی شخصیتها و چهره ها با احترام توأم با خوش بینی یاد می کرد. اما اکنون سخن از یک «پدیده» در دنیای معاصر است و او از «سامان دادن به وضع اقتصادی و تهیه و تدوین طرح اصلاح اداری و آموزشی و جلوگیری از گسترش و تکثیر ریشه ها و بذرهای فساد» سخن به میان آورده است.
دوم، لحن غیرفیلسوفانه و بیانیه وار. منظور از عبارت «فیلسوفانه» را باید در ادبیات و فضای فکری دکتر داوری معنی کنیم. یعنی نگرشی بنیادین و هستی شناسانه در مورد شرایط و امکان های یک پدیده. بر این اساس، این پیام با ادبیات و لحن غرب شناسانه استاد نوشته نشده است. شایسته بود در یکی از مهم ترین تعاملات ایران و غرب، باز هم از نسبت و رابطه برقرار شده پرسش به عمل می آمد و سوالات مهم سالها اندیشه ورزی استاد در این پیام مطرح می شد: این مصداق رخ داده در تاریخ تعامل ایران و غرب چه ربطی به تعامل شرق و غرب (در معنای غیرجغرافیایی آن) دارد؟ آیا غرب از نگاه تکنیکی و تملگ گرایانه خود به «غیر» پا پس کشیده است؟ آیا این واقعه مظهر دوران جدیدی است؟ این قدرت و عزت که استاد می خواهد به آن پشت پا نزنیم سیاسی است یا حاصل تغییر در بنیادهای عالم است؟ پاسخ به این سوال از کسی که در مرزهای سیاست و فلسفه زندگی می کند باید شنیدنی باشد.
به طور کلی لحن پیام بیشتر با داوری در مقام رئیس فرهنگستان علوم متناسب است تا داوری در مقام متفکر!
