کلید شخصیت امام حسین علیه اسلام مظلومیت است نه حماسه. البته مظلومیت حسینی بدون حماسه حسینی نیست. بلکه بحث بر سر این است که کدام یک اصل است و کدام یک فرع. برخلاف نظر شهید مطهری در یادداشتهای کتاب حماسه حسینی شعار یا مظلوم حذف شدنی نیست. دلایل این مدعا می تواند موارد ذیل باشند.
-روایتی که امام حسین می گوید من کشته اشکم و هیچ کس من را یاد نمی کند جز آنکه می گرید (امالی شیخ صدوق، مجلس28).
- امام حسین شهید است. شهید طبق نظر قرآن مصیبت زده است (به مطلب شهادت رجوع کنید)
- کربلا یعنی کرب و بلا. و در کرب و بلا باید گریست تا به خدا نزدیک شد. این معنی را خود امام (در کتاب لهوف سید بن طاووس) در دوم محرم سال 60 هجری بیان کرده اند: اللهم انی اعوذ بک من الکرب و البلا.
- روایت در کتاب کمال الدین و تمام النعمه که می گوید: اگر اولیاء در همه احوالشان غالب و قاهر بودند و به بلا و امتحان نمی افتادند مردم آنها را خدایی دیگر می گرفتند وصبرشان شناخته نمی شد، خدا آنها را به شکر یا صبر انداخت تا متواضع بمانند و بندگان بدانند که خداست که خالقشان و مدبرشان است و از حدشان تجاوز نکرده و برایشان ادعای ربوبیت نکنند (کمال الدین، توقیعات قائم عجّل الله فرجه، حدیث 38). این روایت نشانه حماسه است یا مظلومیت؟
به نظر من با نگاه توحیدی می توان خود را بنده خدا و تسلیم در چنبره قضای او یافت. اما در نگاه ی با غلبه حس حماسی بندگی خدا از اوج به پایین می افتد و با این دید نمی توان گفت که کشتی امام حسین سریع ترین کشتی است.
در این باره به مطالب دیگر من در وبلاگم می توانید مراجعه کنید: همه ما حسین هستیم - نظریه ای درباره ماجرای کربلا - تراژدی - شهادت
ایام سید و سالار شهیدان بر شما تسلیت باد