نامه ای به یک دوست

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام!

 می خواهم گرانبهاترین نعمت زندگی ام را با تو در میان بگذارم و آن نعمت «توحید» است: همان که نامش را«خداودیگرهیچ» گذاشتم. همین حالا که این کلمات را می نویسم حالم دگرگون شده و شیرینی یادیار بر زبانم آمده است.

چندسال پیش یک دوست معلم من شد و قلبم را تسخیر کرد و زندگی تازه و تولدی دوباره به من داد. از زمان آشنایی با او به راه های تازه ای رفتم و آدمهایی نو را شناختم و افکاری دیگر راهنمای من شد و گل و خمیر من دوباره ساخته شد و این عجب حالی بود. او به من سراج منیر داد تا با آن راه بروم و در چاه نیفتم. تا جایی پیش رفتم که چراغ بعضی هم شدم. در این سال ها مدام به دنبال کشف راه های تازه بودم راه هایی که آن سراج منیر به من می داد  و نه هیچ راه دیگری. با توحید غرب را نقد می کردم . با توحید فیلم می دیدم. با توحید ازدواج کردم. با توحید با حوادث واقعه روبرو می شدم . با توحید حافظ  و دولابی و داوری می خواندم. با توحید مدح می کردم و با توحید ذم می کردم. با توحید کار می کردم و با توحید بیکار می شدم. گاهی دانایی من به سرعت زیاد می شد و گاهی دچار رکود می شدم اما به هرحال مدام آن دوست دست من را می گرفت و من می نوشتم و می گفتم و کشف می کردم و لذت می بردم وگریه می کردم و ...

در این دنیای جدید غوطه ور بودم و از خیلی افکار و اعمال و آدمها دوری می گرفتم. تا اینکه  اخیراً فهمیدم دوستم را فراموش کرده ام. آن دوست «خدا» بود ولی من آن قدر در افکار توحیدی غرق بودم که خود خدا را فراموش کرده بودم. هرچه داشتم از او بود اما در داده های او غرق بودم و دادار را رها کرده بودم. نه اینکه از مسیر توحید خارج نشده بودم. اما نه! شده بودم! در راه بودم ولی همراه را فراموش کرده بودم. برای همین گاهی صدای اعتراضم بلند می شد که خدایا بیشتر بده و یادم رفته بود که او همین نزدیکی است و همین که با من است بسیار شیرین است ، بسیار بسیار شیرین!

حالا توبه می کنم و به تو می گویم: خدا و دیگر هیچ. توحید شیرین ترین سخن زندگی است. حافظ و دولابی می گویند: محبت و  عشق. عرفا می گویند کشف و شهود. فلاسفه  می گویند وحدت. اما همه این ها اصلش به لااله الا الله بر می گردد. لااله الا الله حصنی فمن دخل حصنی امن من عذابی. 

باور کن که اگر بگویی لا اله الا الله رستگار می شوی. باور کن که با یک لا اله الا الله مخلصانه وارد بهشت می شوی. شرک فقط بت برستی نیست، نجاستی است که همه را تهدید می کند. به یاد بیاور آیات متعدد قرآن را که در روز قیامت مردم به دنبال شریک می گردند اما پیوندها گم می شود و شرکا از شراکت تبری می جویند و فقط خدا می ماند و دیگر هیچ!

تا اهل توحیدنباشی قرآن و نهج البلاغه و صحیفه سجادیه را نمی فهمی. تا اهل توحید نباشی راز کربلا را نمی فهمی! تا اهل توحید نباشی منتظر موعود نمی شوی. تا اهل توحید نباشی مشرک هستی. تا اهل توحید نباشی حال من را  نمی فهمی!

اما این توحید توحید صمدی است. خدا را مانند وجودی بفهم که همه را در برگرفته است:هو الاول و الاخر و الظاهر و الباطن. این وجود یگانه کسی است که خالی نیست: صمد الذی لاجوف له. درباره توحید صمدی مطالبی نوشته ام و نتایج گسترده آن را مکرر گفته ام اما فعلاً همین قدر بدان که : یگانگی خدا به این است که نه تنها واحد بلکه احد باشد یعنی صمد باشد یعنی هیچ کس از او جدا نشده و او از هیچ کس جدا نشده و کسی شبیه او وجود ندارد : قل هوالله احد، الله الصمد،لم یلد و لم یولد و لم یکن له کفواً احد.