چرا جوانان ما غم زده هستند؟

چرا جوانان ما تنها هستند؟

چرا جوانان ما غم زده هستند؟

چرا جوانان ما بی همسر هستند؟

خدا به نیازمندان کمک می کند نه توانگران. انسان های نادان هستند که می فهمند و دانایان در مقام دانایی خودبه فهمیدن احساس نیاز نمی کنند.

به عجب علم نتوان شد ز اسباب طرب محروم /  بیا ساقی که جاهل را هنی تر می رسد روزی

انسانهای غم زده دارای عجب هستند که از غم نمی توانند رهایی پیدا کنند. در مقابل، جاهل مسیر روزی را صاف و بدون سنگلاخ می کند تا روزی گواراتر برسد.

غم زدگان گاهی  سرگردان می شوند ومی پرسند چرا حال خوبی نداریم؟ چرا شکست می خوریم؟ چرا مصیبت زده هستیم؟ آنها خشمگین می شوند و از کوره به در می روند. خدا ماجرای ذالنون علیه السلام (یونس) را برای ما روایت کرده که «خشمگین بیرون  رفت و گمان کرد ما به او تنگ نمی گیریم . پس در ظلمات نداکرد که  لااله الاانت سبحانک انی کنت من الظالمین» (انبیاء/87). ذالنون چه ظلمی مرتکب شد که گفت من از ظالمینم؟ او قبل از این که به ظلمش اعتراف کند  خدا را تنزیه  کرد و سبحانک گفت. مگر چه توصیف و تصور غلطی از خدا داشت؟ او گمان کرد که خدا بر  او تنگ نمی گیرد. او آماده «در دردستان خدا دگرگون شدن » و سیر در قبض و بسط الهی نبود. درحالی که اقتضای توحید و لااله الا الله گفتن این است که خود را به خدا بسپاریم و در دستان او رها شویم. به محض این که به این حقیقت اعتراف کنیم و خدا را از توصیفات غیرمخلصانه پاک کنیم، خدا جواب می دهد و از غم می رهاند. اینگونه است که خدا مؤمنین را نجات می دهد (انبیاء/88).

می گویند «دختر رحمت است و پسر نعمت، رحمت ما را حفظ می کند و ما باید نعمت را حفظ کنیم». بسیاری کم و بیش این جمله را شنیده اند اما دلیلش همه جا گفته نشده است. درکتاب ثواب الاعمال روایت شده است که دختر نشان ضعف و پسر نشان قوت خانواده است. و خداوند رحمتش را شامل ضعیفان می کند. آری! در بینش توحیدی ضعیف بودن سبب نیل به رحمت خداست.

غم زدگان می پرسند گناه ما چیست؟ و حافظ به آنها می گوید:

فلک به مردم نادان دهد زمام مراد / تو اهل فضل و دانشی همین گناهت بس

برای رسیدن به خواسته هایتان درونتان را پاک کنید و ظرف وجودتان را خالی مقابل خدا قرار بدهید. برای رسیدن فرج صبرتان را مصرف کنید. نه اینکه تا رسیدن گشایش خود را به کاری مشغول کنید تا وقت بگذرد. فرج وقت فنای صبرمی آید (وسائل الشیعه، کتاب جهاد با نفس، باب صبر).

گفتم: منتظرم تا با دست موعود همدست شوم. بدون او نمی شود و نمی توانم.

گفت: تا آمدن فرج چه کنیم؟

گفتم: اگر واقعاً منتظر بودی از پرسیدن این سؤال و گرفتن پاسخش بی نیاز می شدی!