موسیقی پاپ امروزه حتی اگر با ریتم تند و شاد همراه باشد حسرتبار و بدبینانه است. چرا اینگونه است؟ موسیقی نوای تنهایی انسان است و لحظاتی را می آفریند که انسان نمی تواند احساسش را به صورت واضح درقالب الفاظ بیاورد. البته این ویژگی در آن واحد هم نقطه قوت و هم نقطه خطر اصلی موسیقی است: دوری از علم و افتادن به ورطه مستی و بی عقلی.
در میان اهالی موسیقی پاپ، محسن چاووشی نمونه مناسبی برای بررسی موسیقی پاپ امروز است. او هم مثل بسیاری مردم درمانده در زمانه عسرت، به زندگی بدبین است اما این حال خودش را هنرمندانه توصیف می کند. و من شاهد بوده ام که آدمهای شبیه خودش چگونه به آواهای او گوش می دهند.
او تنهایی می کشد و دنیای خودش را روبه زوال می بیند و مجنون و دلزده از خیلی هاست. گاهی به این نتیجه می رسد که خانه ای سرد و سوت و کور دارد و «توی شبهایش ستاره ای نیست». هر چند می خواهد که کوه درد باشد ، طاقت بیاورد و مرد باشد. او به نقش ساز و موسیقی اش در زندگی بسیار اهمیت می دهد. توصیف هنرمندانه داریوش مهرجویی از او با نام «سنتوری» خود گویای حال و احوال این دردکشیده است. در دین ما برای رهایی از رنج و بدبینی راه هایی هست اما آیا سنتوری به مرهم ها اعتنایی می کند؟ موسیقی راه حل نهایی رهایی از رنج و تنهایی نیست. بلکه امید به خدا درمان همه دردهاست. سنتوری ناله می کند که «صدای سازم همه جا پر شده/ اما خودم پر شدم ازگلایه». اینجاست که کار موسیقی بدون حسن ظن به جهان و خدای جهان به «نفرین» می کشد و کابوس «خیانت» عزیزان به سراغ بشر می آید.
با وجود تمام حرفها، هنوز راه امید وجود دارد. در جایی سنتوری خود را یک کلاغ روسیاه می بیند. کلاغ نماد سیاهی و ظلمت است. این کلاغ می خواهد به سرزمین نور سفر کند. آیا او را راه می دهند؟
تو دل یه مزرعه یه کلاغ روسیا/ هوایی شد بره به پابوس امام رضا
اما هی فکر می کنه اونجا جای کفترهاست/ اما من کجا برم، یک کلاغ که روسیاست
من که توی سیاهی ها از همه روسیاه ترم/ میون اون کبوترها با چه رویی بپرم
در حین این دردها و مشکلات است که امید به سراغ کلاغ تنهای ما می آید:
تو همین فکرها بودش کلاغ عاشق نشون/ یه دل می گفت برو یه دل می گفت بمون
که یهو صدایی گفت : تو نترس و و راهی شو/ به سیاهی فکر نکن تو یه زائری برو
این بیت، امید را نشان می دهد: اینکه در ناامیدی بسی امید است. اگر این اظهار امید در آثار مردان تنهای سرزمین ما تداوم پیدا کند راه های گشایش باز می شوند. اما سنتوری بلافاصله بعد از بیان «به سیاهی فکر نکن» نمی تواند امیدش را نگهدارد و تردید به او هجوم می آورد و با زهم فوراً زمزمه می کند « من که توی سیاهی ها از همه روسیاه ترم...».
چه باید گفت؟پیام خداوند به همه بندگان خسته و دل شکسته اش این است: به سیاهی فکر نکن ... به سیاهی فکرنکن...
