حاشیه ممنوع!

امروزه در رسانه ها به حاشیه ها زیاد پرداخته می شود و فروع فدای اصول می گردند. در رسانه ها رسماً بخش هایی هست که حاشیه  سازی می کنند حتی در یکی از شبکه های رسانه ملی بخشی هست به نام دوربین خبرساز! در شرایطی که گفته می شود هر خبری نباید پخش شود، دیگر چرا خبرسازی؟ چرا خبر (بخوانید حاشیه) اینقدر مهم شده است؟ در اسلام تجسس ممنوع است و سوء ظن و تهمت گناه است و حاشیه سازی به این بداخلاقی ها دامن می زند. هم اکنون به نام «اصلاح» در بخش های ویژه افشاگری می کنند اما همچنان  مشکل بداخلاقی در سیاست ، ورزش و جامعه برقرار  است. این اخبار حاشیه ای بر التهاب اضافه می کند.

پرداختن به حاشیه ها با اصل «بخشش» در تضاداست. ما دیگران را می بخشیم چون وجود آدمها مهمتر از اعمال آنهاست. گاهی افراد در خشم، شهوت، حرص و حسد دست به اعمالی می زنند اما نباید به خاطر خطاهایشان در مقابل افراد غیرمرتبط افشاگری کنیم مگر اینکه آنها از ارتکاب عمل فراتر رفته و عمل بد خود را دوست داشته باشند که البته حساب چنین افرادی جداست.

حافظ می گوید:

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات/ بخواست جام می وگفت راز پوشیدن

اما در بعضی نسخه ها اینگونه آمده است:

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات/ بخواست جام می وگفت عیب پوشیدن

راز چیست که می تواند با عیب متناسب شود؟

 راز را می توان اینگونه تعریف کرد: آنچه که به پختگی و وضوح نرسیده و زمینه و ظرفیت و مقبولیت آن آماده نشده است(چه برای خودمان وچه برای دیگران!) نام دارد. گاهی دیگران آنچه در ما وجود دارد را نمی توانند تحلیل کنند گاهی خود ما هم نمی توانیم آن را واضح بیان کنیم . هر چیزی ریشه ای دارد واگر چیزها را بکنیم و از مادرشان جدا کنیم آنگاه خوب و بد با هم مشتبه می شوند.

عکس ها و فیلم ها قطعه ای از زندگی را برمی دارند و نمی گذارند حوادث را در کلیتشان بفهمیم وتحلیل کنیم.  عکاسی و فیلم برداری نوعی جزئی نگری را ترویج می کنند. وقتی با یک تصویر روبرو می شویم آنچه خواسته اند وتدوین کرده اند را وارد خود می کنیم ودیگر خبری از قبل و بعد حوادث نیست. عمل«شکارلحظه ها»  ضبط حرکاتی است که وقتی پشت سر هم می آیند و می روند طبیعی اند اما وقتی از زمین خود کنده می شوند «جالب!» می شوند. برای همین ما مقابل دوربین ها ژست و قیافه می گیریم تا مبادا آنچه مردم همیشه از ما می بینند را این بار توسط دوربین ببینند!