ما چگونه ما شدیم؟ (ریشه یابی علل عقب ماندگی در ایران)
نوشته صادق زیباکلام، نشر روزنه، چاپ شانزدهم
این کتاب از شاخص ترین کتابهای سالهای اخیر در حوزه ایرانشناسی است و با نیت ریشه یابی علل عقب ماندگی (با تعریف معمول در جهان: توسعه نیافتگی) نوشته شده است. کتاب زیباکلام با انتقادات زیادی مواجه شد و بعضی او را به غسل تعمید استعمار متهم کردند. اما نمی توان نظریات قابل تأمل کتاب را در حاشیه گذاشت
ماتریکس یک اصطلاح ریاضی است و من معتقدم ذات دنیای تکنولوژیک امروز ریاضیات است: محاسبه گری و عقلانیت و آینده نگری. من فیلم ماتریکس را یکی از پرمعناترین و پیچیده ترین فیلمهای تاریخ سینما می دانم که در عین حال از جذابترین آنها هم بود و من بارها (زمانی که تلویزیون هر قسمتش را حداقل دو بار پخش کرد و CDها به آلودگی DVDهای امروز نبود!) سه قسمت آن را تماشا کردم. فیلمی ساخته برادران واچوفسکی: یکی اهل فلسفه و دیگری مسلط به تکنولوژی
عیسی ، روح الله ، از مادیات پاک بود. او کلمه الله (آل عمران/45) بود برخلاف موسی که کلیم الله بود ومخاطب خدا نه روح او. خداوند با موسی بسیار سخن گفت (نساء/164) و همین سبب شد تا یهود دینی پر از قانون و دستور العمل شود. تورات به معنای قانون است و انجیل به معنای بشارت. عیسی آمد تا مصدّق تورات و مبشّر احمد باشد (صف/6). او انسانی مجرد از فعالیتهای اجتماعی و از ساکنین عالم وحدت بود و در اجتماع بنی اسرائیل و روم عمری کوتاه داشت و خداوند او را بالا برد تا تصدیق کننده موعود آخرالزمان باشد. روایت رنج مسیح تحریف تاریخ و قلب شخصیت بشارت دهنده عیسی است: کسی که از کثرات و رفت آمدهای دنیا پاک است رنجی نمی برد بلکه این موسی است که از حوادث متنوع زندگی و بهانه های بنی اسرائیل رنج ها و آزارهای فراوان دید! (صف/5، احزاب/69) روایت مصلوب شدن عیسی روایتی یهودی از مسیحیت است (نساء/157) که بر اساس یک رویداد غیر یقینی (نساء/158) شایع شد. مسیح در کهولت هم با مردم سخن می گوید (آل عمران/46). به اتفاق، همه معتقدند که تا به حال زمان کهولت نیامده است و طبیعی است که با مسیح مقتول و مصلوب هرگز نمی آید! در حالی که خداوند مقرر داشته است که: هیچ یک از اهل کتاب نیست که قبل از مرگ او (مسیح) قطعاً به او ایمان می آورد. با مصلوب دانستن مسیح امکان صلح بین اهل کتاب و مسلمانان در آخرالزمان ( زمان کهولت مسیح) منتفی است. دو هزار سال است که مسیحیت بشارت دهنده در لوای مسیحیت یهودی! پوشیده شده است و اناجیل چهارگانه انجیل برنابا (که بشارت احمد را بیان کرده است) را به گمنامی کشانده اند.زندگی حضرت عیسی روح الله روحانی و شاعرانه است و داستانی خطی برای روایت کردن ندارد، مثل یک غزل: ابیات غزول وار بشارت منجی (که بانام عیسی بشیر احمد و نام عیسی روح الله هم به روی پرده سینما رفته است) روایتی هوشمندانه از نادر طالب زاده است که گرچه داستان ندارد اما بیش از همه آثار سینمایی ساخته شده، ماهیت واقعی و غیر یهودی مسیح (بشارت دهندگی) را براساس انجیل برنابا و قرآن به تصویر می کشد.
فیلم Breakdown یک فیلم کوتاه و منحصربه فرد از آلفرد هیچکاک است که با کارنامه سینمایی این کارگردان مشهور کاملاً تفاوت دارد. Breakdown یعنی چه؟ بهتر است اول ماجرا را بفهمیم.
داستان از گریه یک کارمند در مقابل صاحب کارش شروع می شود که التماس می کند او را اخراج نکند اما صاحب شرکت که قهرمان داستان است به هیچ وجه تأثیر نمی پذیرد و حتی از اینکه یک مرد با گریه کردن خود را ذلیل کند بسیار انتقاد می کند
این فیلم ژاپنی در مورد یک ریاضیدانِِ عاشق اعداد است که زندگی را با اعداد تفسیر می کند. فیلم توسط یک استاد جوان ریاضیات روایت می شود که در کودکی به خانه پروفسور می رفت و پروفسور برایش نامی ریاضیاتی را انتخاب کرد!
یک حادثه رانندگی سبب شده بود که حافظه پروفسور کوتاه مدت شود طوری که هر 80 دقیقه همه خاطرات آن لحظات پاک می شد و دوباره همه چیز به اول بر می گشت. اینکه حافظه خاطرات با حافظه افکار و عقاید در یک محل ثبت نمی شوند واقعیت تأمل برانگیزی است:
در تفکر اسلامی هر آن ممکن است که آنچه داریم از دست برود و اکنون به گذشته تبدیل شود و آینده به اکنون. غفلت از آینده ای که هر آن می آید اکنون زدگی است ولی دل دادن به هرچه که تازه رسیده است اهل حال بودن. زمان همیشه حال است! زمانها مختلفند و هر زمان ناگهان جای خود را به زمان دیگر می دهد. زمان گذشته و آینده انتزاعی است! زمان می گذرد و باید قدرش را دانست. باید هر لحظه در زمان جدید سکونت کرد.
فکر می کنم به دلیل همین معنا از زمان است که راوی فیلم در پایان روایتش می گوید: او همیشه در زمان حال بود، برای او زمان (تقویمی و انتزاعی) وجود نداشت.
کودکان وقتی چیزی می سازند آن را برای بعد باقی نمی گذارند و خرابش می کنند و نیز کینه به دل نمی گیرند و زود آشتی می کنند. این دو خصوصیت نشانه بریدن از آینده و گذشته هستند و کودک را در زمان حال معنا می کنند. پروفسور هشتاد دقیقه ای می گفت کودکان را خیلی دوست دارم!
