این فیلم ژاپنی در مورد یک ریاضیدانِِ عاشق اعداد است که زندگی را با اعداد تفسیر می کند. فیلم توسط یک استاد جوان ریاضیات روایت می شود که در کودکی به خانه پروفسور می رفت و پروفسور برایش نامی ریاضیاتی را انتخاب کرد!
یک حادثه رانندگی سبب شده بود که حافظه پروفسور کوتاه مدت شود طوری که هر 80 دقیقه همه خاطرات آن لحظات پاک می شد و دوباره همه چیز به اول بر می گشت. اینکه حافظه خاطرات با حافظه افکار و عقاید در یک محل ثبت نمی شوند واقعیت تأمل برانگیزی است:
در تفکر اسلامی هر آن ممکن است که آنچه داریم از دست برود و اکنون به گذشته تبدیل شود و آینده به اکنون. غفلت از آینده ای که هر آن می آید اکنون زدگی است ولی دل دادن به هرچه که تازه رسیده است اهل حال بودن. زمان همیشه حال است! زمانها مختلفند و هر زمان ناگهان جای خود را به زمان دیگر می دهد. زمان گذشته و آینده انتزاعی است! زمان می گذرد و باید قدرش را دانست. باید هر لحظه در زمان جدید سکونت کرد.
فکر می کنم به دلیل همین معنا از زمان است که راوی فیلم در پایان روایتش می گوید: او همیشه در زمان حال بود، برای او زمان (تقویمی و انتزاعی) وجود نداشت.
کودکان وقتی چیزی می سازند آن را برای بعد باقی نمی گذارند و خرابش می کنند و نیز کینه به دل نمی گیرند و زود آشتی می کنند. این دو خصوصیت نشانه بریدن از آینده و گذشته هستند و کودک را در زمان حال معنا می کنند. پروفسور هشتاد دقیقه ای می گفت کودکان را خیلی دوست دارم!
