خدا هنوز دستش در آب و گل است

مرحوم #دولابی می گفت: خدا هنوز دستش در آب و گل است(مصباح الهدی,ص 359)
گاهی طینتی ناخالص و حتی کافرانه به ما داده شده و عملمان بی اثر است. اگر بیچاره و مستضعف باشیم عقاب نمی شویم ولی اگر شناخت داشتیم ولی به تکلیفمان (ولو دعاکردن) عمل نکردیم مسئول هستیم.
مگر نه اینکه طینت های کافر و مؤمن با هم مخلوط شده اند و مگر نه اینکه خدا زنده (مومن) را از مرده (کافر) بیرون می کشد؟
به خدای مالک الملک بگوییم تُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَ تُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ (آل عمران27)
مگر نه اینکه می شود دوباره متولد شد؟ مگر نه اینکه مشیت و اراده از صفات فعل هستند نه ذات؟ (کتاب توحید شیخ صدوق، باب اراده و مشیت). مگر نه اینکه قضا و قدر دو خلق از خلق های خدا هستند و خدا در خلقش هرچقدر بخواهد می افزاید؟ (فاطر/1، توحید باب قضا و قدر).  آدمها گرچه سعید و شقی خلق می شوند اما لحظه  خلقت همان لحظه تسلیم وفنا و عشق است!
سخن دولابی سخن حافظ است که لحظه خلقت را در شب قبل دید و گفت:
دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند - گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند
ما گرچه نمی توانیم خودمان را بسازیم اما می توانیم خود را خراب سازیم و به «خراب» «آباد»! یا خرابات برویم و با از میان برداشتن خود، خود را به سازنده بسپاریم و خمیرمان را دوباره شکل بدهیم و به تعبیر مسیح دوباره متولد شویم.
بر در میخانه عشق ای ملک تسبیح گوی - کانجا طینت آدم مخمر می کنند
این کار در افتادن با تقدیر نیست بلکه اوج تسلیم است. این کار بداء است وهیچ چیزی مثل بداء مایه بندگی و تعظیم خدا نمی شود ؛ مَا عُبِدَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِشَیْ‏ءٍ مِثْلِ الْبَدَاءِ (التوحید، ص: 332).
مرحوم #دولابی جمله ای عجیب دارد: محمدبن ابی بکر را دیده ای؟! محمد بن علی هم می توان گفت! (طوبای محبت  ج۴   ص ۱۲). یا همه می دانیم که سلمان اول روزبه بود و بعد خانواده خود راتغییر داد و منا اهل البیت شد. این تغییر خانواده تشریفاتی نبود. چرا که در مواجهه او با حضرت زهرا سلام الله علیها تغییر ایجاد کرد. چطور می شود کسی پدر خود را تغییر دهد؟! زمانی به ذهنم رسید که ای کاش از سادات بودم و حالا به ذهنم می رسد که می شود! با اکسیر عشق! مثل محمد بن ابی بکر. مانند سلمان فارسی. مثل همه شهدایی که در زمان شهادت مادر را صدا می زدند و معنای واقعی ام المؤمنین را درک کردند.