به بهانه پخش از شبکه افق
تنهای تنهای تنها ، نوجوانی روستایی است که تحت تأثیر ماجراهای هسته ای ایران و و در اثر دوستی با نوجوانی روسی - که همراه پدر مهندسش در کمپ مهندسان و تکنیسین های روسی نیروگاه اتمی بوشهر زندگی می کند- متوجه مسائل هسته ای شده و در گیرودار کشکمش و مباحثات سیاسی «به تنهایی» شروع به تحقیق در این باره نموده و تکه های روزنامه «ایران» را روی دیوار خانه می چسباند و مدام اصطلاحات سیاسی و رسانه ای را از معلمش می پرسد. اما وقتی متوجه غیبت ناگهانی روس ها و در واقع تنها گذاشته شدن ایران توسط جهان می شود ، تصمیم می گیرد «به تنهایی» به صورت قاچاقی با کشتی به مقر اروپایی سازمان ملل برود و نامه ای که به «آقای رئیس جمهور» نوشته است را به دستش برساند. داستان فیلم نگاه یک و بلکه دو نوجوان به سیاست است و متن نامه او هم از همین موضوع حکایت می کند که : آقای رئیس جمهور کودکی ات و دوستان دوران کودکی ات یادت نره!
فیلم گرچه در محله ایرانی و با لهجه محلی روایت می شود اما کاملا نگاهی بین المللی - و به تعبیر معاصر انسانی- دارد. تمبرهای کشورهای مختلف جهان در عنوان بندی و پایان بندی کاملا گویای این نگاه بین المللی است و نیز ارتباط عاطفی بین دو نوجوان که زبان یکدیگر را نمی فهمند! در واقع کارگردان طرفدار تیم ایران در مذاکرات هسته ای نیست و فقط می خواهد که در دعوای هسته ای کودکان و نوجوانان فراموش نشوند و نیز کودکی و نوجوانی سیاستمداران به یادشان آورده شود. گرچه از بدقولی روس ها در فیلم انتقاد می شود اما در جایی از فیلم می بینیم که نوجوان روسی با روزنامه شرق به دست، توجیه قانع کننده برای نوجوان ایرانی می آورد که مشکل از آژانس است نه از روس ها. این نما دعوت به دوری از افراط (به زعم کارگردان) در قضاوتهاست و به عبارت دیگر دعوت به نگاه انسانی به سیاست.
نگاه انسانی در دنیای مدرن شکل گرفته است و از نظر من خالی از پیش فرضهای مدرنیته نیست. نگاه کارگردان هم نگاهی انسانی به معنی بین المللی است - اگر نگوییم نگاهی سازمان مللی! - و به نظرم باید ارزش فیلم را به نگاه کودکانه و معصومانه اش بدانیم و بهتر است همین تعبیر را در ستایش از فیلم به کار ببریم.
