رئیس جمهور اخیراً در میلاد امام حسن (ع) و البته در گیرو دار مذاکرات هسته ای گفته است: امام حسن(ع) به ما یاد دادند که باید به مصلحت امت و خواست مردم و جامعه توجه کرد و به نفع امت و جامعه اسلامی تصمیم گرفت.
در نقد این سخن قصد بررسی مبانی مردم سالاری و دموکراسی نیست و نیز مخالفتی با اصل بهره گیری از الگوی صلح امام در جهان امروز وجود ندارد بلکه سخن بر سر برداشت صحیح از تاریخ است.
اگر در کلمات این جمله دقت کنیم می بینیم که در ادامه عبارت «مصلحت امت» عبارت «خواست مردم» بیان شده است. اما آیا مصلحت امت همان خواست مردم است؟ واقعیت این است که صلح امام حسن به دلیل عدم وجود حمایت کافی مردم اتفاق افتاده است نه به خاطر خواست مردم. حتی خواست بخشی از مردم بر عدم صلح واقع شده است و امام این خواست را نادیده گرفته تا جایی که با خطاب «یا مذل المؤمنین» مواجه شدند! این چنین نرمش هایی در تاریخ ائمه وجود داشته و گاه کار را به تقیه کشانده است. در این رفتار گرچه رفتار مردم مؤثر تعیین کننده است اما رفتار مردم جنبه سلبی دارد نه ایجابی. به عبارت دیگر باید جمله رئیس جمهور را اینگونه اصلاح کرد که: «امام حسن (ع) به ما یاد دادند که در شرایط خاص باید به مصلحت امت و «عدم خواست مردم» توجه کرد و به نفع امت و جامعه اسلامی تصمیم گرفت». چرا که گاهی مصلحت مردم این است که امام بماند ولو بدون جنگ با طاغوت. و باید دانست صلح و مدارای امام در شرایطی رخ داد که مردمان گرداگرد امام تشخیص ندادند که عزت و ذلت واقعی در چیست. این برای اولین بار نیست که رئیس جمهور محترم مفاهیم را وارونه تعبیر و تفسیر می کند. در گذشته ایشان گفت و گوی امام با سپاهیان یزید در کربلا را درس مذاکره نامید. اما مذاکره دیپلماتیک امروزه که به قصد «برد- برد» انجام می شود کجا و «اتمام حجت» ها و ابلاغ های موعظه وار امام خطاب به شکم های از حرام انباشته کجا؟
مسئله ما انتقال درست واژگان و مفاهیم است که به درستی انجام نمی شود!
