علما برای عامه

آیا علمای اهل معقولات با مردم ارتباط فکری نداشته اند؟ برخی علما علی رغم زبان فنی و بیان ثقیل گاهی آثاری با استقبال قابل توجه از خود به یادگار گذاشته اند و نشان داده اند که اگر بخواهند و بشود می توانند نزول کنند و با مردم رودرو شوند.

کتاب «الهی نامه» علامه حسن زاده آملی کتابی محبوب میان مردمانی شد که از اصطلاحات فنی فلسفی و عرفانی کمتر چیزی متوجه شدند.

کتاب «مفاتیح الحیات» آیت الله جوادی آملی هم مورد استقبال کسانی قرار گرفت که لحن و قلم ایشان را به ثقل و دشواری یاد کردند.

از «علامه طباطبایی» هم کتاب «سن النبی» مورد توجه عامه قرار گرفت. شهید مطهری هم هر چند همیشه دغدغه آسان نویسی داشت و گاه که مطالب دشوار می شد از خواننده عذرخواهی می کرد! اما او هم کتاب «داستان راستان» را نوشت که علاوه بر مردم عادی، مورد تقدیر یونسکو قرار گرفت.

به نظر می رسد این سنت باید ادامه پیدا کند و علما برای مردم بازهم بنویسند. البته اگر اثر مردمی یک پژوهشگر چکیده افکار او باشد موفقیت او در انتقال حاصل عمر به مردم بیشتر است. به نظر می رسد «الهی نامه» بیش از آثار دیگران نزول افکار محسوب شود.