امام دوازدهم در یک عبارت معرفی می شود: «امام غایب منتظَر وارث الانبیاء». 
اولاً او امام است. امام حجت است و بدون او زمین وجود ندارد و وقتی نباشد زمین از هم می پاشد. امام اولی الامر است و اطاعتش واجب است نه اینکه فقط یک عالم ربانی باشد.
ثانیاً او غایب است و برخلاف دیگر ائمه که ظاهر بودند همچون خورشید پشت ابر به مردم هدایت می رساند. پس غایب بودن او شأنی برای اوست و ارتباط با او باید متناسب با شأنش باشد. بردن اسم امام زمان (م ح م د) ممنوع است و جز کافر نامش را نمی برد. هرکس ادعای مشاهده کند کذّاب مفتر است. این روایت لزوماً نفی وجود امام یا نفی مشاهده نمی کند بلکه نفی ادعای مشاهده است یعنی امام غایب رازی است که جز در وقتش نباید افشا شود. چرا که فرموده اند که تقیه تا زمان ظهور ادامه دارد. ارتباط با امام زمان از طریق عمل به آنچه آباء طاهرینش گفتند و آنچه از خودش که از طریق نواب خاص به ما رسیده (با مدد از نواب عام ؛راویان حدیث و فقهای عالم به دستورات ائمه) ممکن است. که گفته اند: برآنچه هستید باشید تا ستاره بختتان طلوع کند.
ثالثاً او منتظَر است یعنی باید انتظارش را کشید. انتظار تسلیم است. ما منتظریم چون باید با دستی غیبی همدست شویم . پس باید برای آمدنش مدام دعا کنیم و برای ظهورش وقت تعیین نکنیم. اوج تسلیم زمانی است که هر لحظه منتظرش باشیم. این کمال ارتباط با امام است: تعیین کنندگان وقت دروغ می گویند، عجله کنندگان هلاک می شوند و تسلیم شوندگان نجات می یابند.
رابعاً او وارث انیباست. سنت های انبیاء در او جمع شده اند: عمر نوح، ولادت مخفی موسی و ابراهیم، غیبت و عزت یوسف، انتظار یعقوب، حکم داوود، حشمت سلیمان، نام و سنت محمدی و ... همه در او جمع هستند. ظهور او کمال تاریخ است. با او همه چیز می ایستد. او قائم است.
روایات برگرفته از کتاب کمال الدین و تمام النعمه شیخ صدوق است.
