محبوبیت با شهرت متفاوت است. محبوبیت حاصل محبتی است که خدا در دل دیگران می اندازد و این محبت خود نتیجه تفرغ از دغدغه های دنیاست اما شهرت مورد اشاره انگشتان قرار گرفتن است. محبوب در قلب مردم است و مشهور در سر انگشتان مردم. شهرت در ظاهر است چه دنیایی و چه اخروی.
پیامبر فرمود از دغدغه های دنیا فارغ شوید که هر کس با قلبش بر خدا رو کند خدا قلبهای بندگان را با مودت و رحمت فرمانبردار او می کند (میزان الحکمه، ج6، ح9979). و نیز فرمود آدمی را همین شر بس که در دین و دنیایش مورد اشاره انگشتان قرار گیرد، مگر کسی که خدا از بدی حفظش کند(میزان الحکمه، ج6، ح9987).
محبوب یادکردنش شیرین و آرامش بخش است و مشهور به هم نشان دادنش مایه سرگرمی. تلویزیون مایه شهرت است تا محبوبیت. ما بازیگران، برندگان مسابقات علمی و ورزشی و... و حتی دانشمندان را به هم نشان می دهیم و حتی وقتی همدیگر را در آینه تلویزیون می بینیم به هم خبر می دهیم ؛ بدون آنکه دلمان بلرزد و یادی در جانمان طنین بیندازد. فقط تعجب می کنیم و لبخندی از سر سرگرمی می زنیم.
نتیجه این شهرت چیست؟ شناخت سطحی و توقف در ظواهر و حتی قضاوت های غلط و حواشی سنگین تر از متن.
و خلاصه اینکه: آدمی را همین شر بس که در دین و دنیایش مورد اشاره انگشتان قرار گیرد...
از ننگ نگویید که مرا نام ز ننگ است وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نام است