اعضای #پژوهشکده_اخلاق_حرفه_ای دانشگاه تهران تحت نظر دکتر #احد_فرامرز_قراملکی اساتید هماهنگ و همفکری هستند که تولیدات خوبی در جهت ترویج اخلاق دارند.
اساتید این گروه چند ویژگی دارند:
-عموم اساتید به دکتر قراملکی ارجاع و استناد می دهند و حتی برخی از آنها به رابطه مریدی و مرادی تصریح کرده اند! راز هماهنگی و‌همدلی اساتید هم همین رهبری واحد است. او بیش از ۶۰ استاد را تحت عنوان یاران اخلاق جمع کرده که از پزشک تا طلبه در این جمع حضور دارد.
- از آنجا که اخلاق حرفه ای یک علم مدرن محسوب می شود، اکثر اساتید مباحث و نوشته های خود را با تحلیل مکرر و ملموس اصطلاحات انگلیسی این علم پیش می برند.
- مباحث اساتید هم جنبه تئوریک و نظری و هم جنبه پراتیک و کاربردی دارد. از این نظر هم علاقمندان مباحث فلسفی و نظری و هم عموم اقشار مختلف مانند کارمندان دولت و شرکت های اقتصادی و فرهنگی مختلف مخاطب کارگاه های این گروه هستند. عموم اساتید این گروه هم سخنران خوبی هستند و هم نویسندگان موفقی محسوب می شوند.
- علی رغم جنس علم اخلاق حرفه ای، رشته تحصیلی دکتر قراملکی الهیات و فلسفه اسلامی است نه فلسفه غرب و #فلسفه_اخلاق! این سابقه به مباحث اساتید رنگ مذهبی الهیاتی داده است. در ادامه همین ویژگی می بینیم که اساتید این گروه به نحو مفید و مناسبی به سنت باستانی و تاریخی و نیز شعر و ادب فارسی به ویژه مولوی ارجاع می دهند. معادل سازی اصطلاحات انگلیسی و کلمات شعری به نحو ماهرانه ای موجه هستند.
اما در کنار این نقاط مثبت، نکته ای که باقی می ماند این است که با وجود تحقیق تطبیقی میان علم غربی و اسلامی، موضع مشخصی در مورد جهت داری اخلاق مدرن و تقابل هایی مانند تقابل حق و‌تکلیف، که موضوع اصلی این دانش است، وجود ندارد. منتقدان مدرنیته و‌نیز روشنفکران دینی در این خصوص موضع شفاف دارند. اما نمی توان قاطع گفت که آیا این پژوهشکده #تولید_علم_دینی را جزو مأموریتهای خود قرار داده است یا نه؟ به عنوان مثال، در دیباچه چاپ چهارم #کتاب_اخلاق_حرفه_ای بیان شده که این کتاب بر اساس _رساله_حقوق_امام سجاد_ع نیز به تحلیل اخلاق پرداخته است. اما وقتی از دکتر قراملکی پرسیدم در متن اصلی کتاب شما بیان شفافی در تحلیل مبانی و نتایج این رساله دیده نمی شود؟ پاسخ داد: مبانی و محتوای مباحث من اسلامی ولی روش و زبان علمی است ولی حسودان می گویند نظام فکری من سکولار است!
همچنان برای پاسخ به این پرسش صراحت و شفافیت بیشتری لازم است؛ به ویژه اینکه اهتمامی در نقد اخلاق مدرن دیده نمی شود و‌هنوز پرسش باقیست که آیا می توان گفت در میانه دعوا و تکاپوی علم دینی برخی به آرامی و بی ادعا دغدغه های خود را پیگیری کردند و به نتیجه رساندند؟!
